Hiçbir şey tutmuyordu. Beklediğim gibi olmayan olayların ortasında yüzüyor gibiydim. Sordukları zaman cevabımı işte bu yüzden sessiz kaldım.
Bir şeyler bekliyordu herkez. Ben de... Böyle geçmezdi hayat. Boş ve bir amaçtan öbür amaca atlayarak. Ama ya eksikliği hayatı yaşanmaz kılanlar.
Bana düşen güçlü olmaktı. Kendi izlerimi takip ede ede kendi etrafımda döndüm. Boşa çırpındım. Sonunda güçlü olayım derken güçsüz düşmüştüm.
Hayatın ucundan tutunmakla eteklerinden tutunmak çok farklı. İnsanın bekledikleri, umdukları ve buldukları hiç birbirine uymuyor işte. Bir anda herşeyden uzakta kalıyor.
Hüzünlü değildim. Tek üzüldüğüm şey var. Seninle kurduğumuz o dünyanın küçülmesi. Ne eksildi, ne yokoldu inan göremedim bile çok geç olmadan. Bir baktım ki artık seni öpmek ya da öpmemek bir tereddüt değildi. Özlemek bir sessizlikti. Sana bakmak bir zorunluluktu. Sana dokunmak bir hayaldi. Senin yüzün tamamen başka bir yere dönmüştü.
Geçmişte kalması mı daha korkutucu bazı şeylerin, şu anda varolması mı bilemedim.
Senin nefesini unutamadım. Senin ismini de.
